صدای آشنا

جوان بیمار و رحمت الهی
هیچ وقت آن جوان را فراموش نمی‌کنم. او را هنگامیکه در دانشگاه درس می‌خواند می‌شناختم. جوانی بود زیباچهره و خوش اندام؛ گویا لبریز از جوانی و سلامتی همانند هزاران جوان دیگر…
پس از آن‌که از تحصیلات فارغ شد رابطه‌ام با او تا مدتی قطع شد…
تا اینکه روزی با من تماس گرفت و خواست به دیدارش بروم و گفت:“من نمی‌توانم پیشت بیایم… نپرس چرا! وقتی بیایی خودت می‌فهمی…”
این‌ها را با صدایی غمناک می‌گفت.
آدرس خانه‌اش را گرفتم و با عجله رهسپار شدم.
وقتی رسیدم با دلهره و اضطراب زنگ در را فشار دادم.پسر تازه جوانی در را باز کرد و مرا به اتاق برادرش راهنمایی نمود. روی تخت سفیدی دراز کشیده بود. عصایی کنار او بود و دستگاهی که برای راه رفتن به پایش وصل بود و مقداری دارو و دوا هم بالای میزی کنار تخت دیده میشد.
از خودش چیزی نمانده بود جز بدنی ضعیف که بر تخت افتاده بود. خیلی سعی کرد برای سلام گفتن با من بلند شود؛ اما نتوانست.
کنار سرش نشستم. سعی می‌کردم جلوی گریه‌ام را بگیرم.
گفتم: “ببخش خبر نداشتم بیمار هستی… اما بیماری‌ات چیست؟ مگر از دانشکده که فارغ شدی قرار نبود کاری برای خودت دست و پا کنی؛ ازدواج کنی و برای خودت خانه‌ای بسازی وموتر بخری؟”
گفت: “بلی؛ اما اتفاقی افتاد که اصلا توقعش را نداشتم.”
چند ماه بعد از فراغت راستی هم کار خوبی گیرم آمد. روزها گذشت و هیچ مشکلی نداشتم پول پس اندازه میکردم برای آینده و سرو سامان دادن به زندگی گاهگاهی سردردی نسبتا شدیدی به سراغم می‌آمد و من فکر میکردم از فشار کار است تا این‌که یک روز سردردی‌ام خیلی شدید شد… به یکی از بیمارستان‌ها رفتم و داکتر بعد از معاینه آزمایش‌هایی برایم نوشت و سپس از سرم عکس گرفت…
عکس‌ها را که زیر و رو می‌کرد زیر لب می‌گفت: “لا حول ولا قوه إلا بالله!”
سپس با چند تن از داکتران مطرح تماس گرفت و از آن‌ها کمک خواست…
آن‌ها آمدند و با هم نتیجه‌ی آزمایش‌ها و عکس‌ها را بررسی کردند… با هم انگلیسی صحبت می‌کردند و در همین حال گاه به من نگاه می‌کردند…
نزدیک به یک ساعت گذشت و من در همان حال بودم… حالم خیلی بد نبود… با خودم می‌گفتم چیزی نیست… یکی دو تا قرص مسکن که بخورم و چند قطره‌ی چشمی که استفاده کنم همه چیز تمام می‌شود!
ناگهان یکی ازداکتران نزدم آمد و گفت: “گوش کن… بر اساس نتیجه‌ی آزمایش‌ها و عکس‌ها شما مبتلا به نوعی تومور مغزی هستید که با سرعت زیادی رشد می‌کند و حالا هم از داخل به رگ‌های چشمت فشار می‌آورد… هر لحظه ممکن است فشارش زیاد شود و باعث منفجر شدن رگ‌های چشمی شود که منجر به نابینا شدن شما خواهد شد… بعد از آن دچار خون‌ریزی مغزی می‌شوی و… خواهی مرد…”
وحشت‌زده فریاد زدم: “چی؟؟ چطور؟ کی؟ چطور دچار تومور شدم؟ آن هم در این سن و سال؟ من آرزو های زیادی دارم و های های به گریه پرداختم. بعد از دقایقی آرام شدم و با خود گفتم: پناه بر خدا! سرطان؟ تومور؟؟؟…
گفت: “بلی… یک تومور است و باید سریع معالجه شوی… امشب بستری‌ات می‌کنیم و آزمایش‌های لازم را کامل خواهیم کرد و فردا صبح قسمتی از جمجمه را برخواهیم داشت و تومور را بیرون می‌آوریم و دوباره جمجمه را خواهیم بست…
بعد موافقت‌نامه‌ی عمل جراحی را به من داد تا آن را امضا کنم… اما قبول نکردم و بیرون آمدم…
در حالی که اشک می‌ریختم به این فکر می‌کردم که کجا بروم؟ به خانه برگردم یا به بیمارستان؟ بعد از کمی فکر کردم تصمیم گرفتم به بیمارستان دیگری بروم…
بعد از آزمایش و عکس‌برداری از جمجمه، همان چیزی را به من گفتند که دکتر قبلی گفته بود و از من خواستند سریع مورد عمل قرار بگیرم…
این بار شوک کمتری به من وارد شد… به پدرم زنگ زدم و او به بیمارستان آمد…
پدرم هفتاد سال سن دارد… با دیدن چهره‌ی رنگ پریده‌ی من ترسید…
گفتم: “پدر می‌دانی مدتی است از سردرد رنج می‌برم… آزمایش‌ها نشان از وجود توموری در سرم دارد و باید به سرعت عمل شوم.”
پدرم با شنیدن این خبر گفت: “لا حول و لا قوه إلا بالله! نتوانست تحمل کند و به زمین نشست و با خود می‌گفت: “انا لله وانا الیه راجعون… پس تو را پیش برادرت به آمریکا می‌فرستیم…”
این حرف را زد در حالی که سختی‌هایی را که چند سال پیش برای برادر بزرگترم که او نیز برای سرطان تحت معالجه بود، به یاد می‌آورد…
یادم هست پدرم در حالی که گریه می‌کرد تلفنی با برادرم صحبت می‌کرد… یادم هست که آخر شب‌ها برایش دعا می‌کرد…
به پدرم نگاه می‌کردم که اشک بر گونه‌هایش روان بود و می‌دید که پسرانش در برابر او می‌میرند… برادرم خالد دو سال قبل در یک حادثه‌ی رانندگی کشته شد و برادر بزرگم در آمریکا با مرگ دست و پنجه نرم می‌کرد و من نیز در آغاز راهی بودم که آخرش معلوم نبود…
به آمریکا رفتم…
در بیمارستان آزمایش‌های لازم را به سرعت انجام دادند…
صبح مرا به اتاق عمل بردند… پزشک سرم را تراشید و بعد از بی‌هوشی پوست سرم را به شکل دایره برید و جمجمه را اره کرد و تومور را بیرون آورد.
عمل دو ساعت به صورت طبیعی پیش می‌رفت تا آن‌که ناگهان دچار سکته‌ی مغزی شدم… پزشک که دچار استرس شده بود اشتباهی بخشی از مغزم را حرکت داد که به سبب آن بخش چپ بدنم دچار فلج شد…
پزشک که چنین دید به سرعت بقیه‌ی عمل را انجام داد و جمجمه را در جایش قرار داد سرم را بخیه کرد…
پس از آن من را به بخش مراقبت‌های ویژه بردند…
بعد از عمل به مدت پنج ساعت در بی‌هوشی کامل بودم… سپس پای چپم دچار مشکل شد…
سریع مرا به اتاق عمل بردند و سینه‌ام را شکافتند و عملم کردند…
باز مرا به مراقبت‌های ویژه برگرداندند… چهار ساعت وضع عمومی‌ام مستقر بود… تا آن‌که ناگهان دچار خون‌ریزی شدید درشش هایم شدم… دوباره سریع مرا به اتاق عمل برگرداندند و سینه‌ام را شکافتند و عملم کردند.
داکتر از وضعیتم به تنگ آمده بود… بیماری‌های پی در پی و وضعیتی به شدت در حال تغییر و غیر منتظره که تمامی نداشت…
وضعیتم بیست و چهار ساعت آرام بود… داکتر احساس کرد حالم بهتر است… اما ناگهان درجه حرارت بدنم به شکل وحشت‌ناکی بالا رفت… داکتر سریع بررسی‌هایی را انجام داد و متوجه شد استخوان جمجمه دچار التهاب شدید شده است!
داکتر تیم جراحی را فرا خواند… من را مانند جنازه‌ای برداشتند و بر تخت عمل جراحی گذاشتند…
به آن‌ها نگاه می‌کردم در حالی‌که هیچ توانی نداشتم…
به بالا چشم دوختم و اشکم جاری شد و با حال ناتوانی و تضرع دعا کردم: “پروردگارا به من زیانی رسیده و تو مهربان‌ترین مهربانانی… ای ارحم الراحمین… اگر این عقوبت است از تو رحمت و مغفرت می‌خواهم و اگر آزمایش است به من صبر بر بلا عطا کن و پاداش من را بزرگ گردان…”
سپس به یاد مرگ افتادم… به خدا سوگند درد و بلایم شدید شده بود… نیرویم رفته بود و فردا خاک قبر، زیر اندازم می‌شد…
نفسم به شماره افتاده بود و بدنم به زودی غذای کرم‌ها می‌شد…
آه و افسوس اگر روز قیامت گام‌هایم بلغزد و صدای گریه‌ام بلند شوم و حسرتم طولانی شود…
وای بر من هنگامی که در برابر کسی بایستم که مرا برای بزرگ و کوچک محاسبه خواهد کرد…
روزی که پای اهل معصیت می‌لغزد و آه و حسرت فراوان است و لذت‌ها فراموش می‌شوند، گویا خوابی بیش نبودند…
بعد گریستم… بله گریه کردم و تمنای ماندن در دنیا کردم… نه برای آن‌که از ماندن در دنیا لذت ببرم… نه… فقط برای این‌که رابطه‌ام را با پروردگارم بهبود بخشم…
ناگهان داکتر آمد و دستور داد بی‌هوشم کنند…
پوست سرم را برداشتند و جمجمه را بیرون آوردند و سپس پوست سرم را بدون جمجه سر جایش گذاشتند!
وقتی به هوش آمدم احساس کردم سرم نرم است! گفتم: پس استخوانش کجاست؟
پزشکم خیلی خون‌سرد گفت: “استخوانت این‌جا می‌ماند تا ضد عفونی شود… بعد از شش ماه بیا تا آنرا سر جایش بگذاریم!
یک ماه در آمریکا ماندم و سپس به ریاض برگشتم…
الان هم منتظرم که این شش ماه تمام شود تا بقیه‌ی سرم را به من برگردانند!
قبل از این در غفلت به سر می‌بردم… فقط مشغول زندگی دنیا بودم و مرگ را به کلی فراموش کرده بودم و حریص زندگی این دنیا بودم… اما امروز انگار از نو به دنیا آمده‌ام…
بعد از آن مرتب احوالش را میگرفتم. روزها از پیهم رفتند و توانست راه برود…
بعد از هفت ماه دوباره به دیدارش رفتم… دیدم شاد است…
کارت دعوت عروسی‌اش را به من داد…
امروزه او از حریص‌ترین مردم در انجام اعمال نیک و راهنمایی به سوی خیر است…
چه بسا محنت‌ها و سختی‌هایی که در درون خود حاوی خیر و خوبی‌اند…
احمد رشاد موحد
کتاب: داستان‌های توبه، نوشته دکتر محمد العریفی
ترجمه: محمد امین عبداللهی

جوانی بر کشتی نشسته بود
و لب تابی در دست داشت
میخواست پخش زنده حرم مکی را مشاهده کند
در کنارش پیرمردی نشسته بود.
جوان به او نگاهی کرد و تبسم نمود سپس به کارش مشغول شد.

کتاب

فرعون مرا با قرآن آشنا کرد!
موریس بوکای

هنگامی که فرانسوا میتران در سال 1981م زمام امور فرانسه را بر عهده گرفت، از مصر تقاضا شد تا جسد مومیایی شده فرعون برای برخی آزمایشها و تحقیقات از مصر به فرانسه منتقل شود . هنگامی که هواپیمای حامل بزرگترین طاغوت تاریخ در فرانسه به زمین نشست، بسیاری از مسئولین کشور فرانسه و از جمله رئیس دولت و وزرایش در فرودگاه حاضر شده و از جسد طاغوت استقبال کردند پس از اتمام مراسم، جسد فرعون به مکانی با شرایط خاص در مرکز آثار فرانسه انتقال داده شد تا بزرگترین دانشمندان باستانشناس به همراه بهترین جراحان و کالبد شکافان فرانسه،آزمایشات خود را بر روی این جسد و کشف اسرار متعلق به آن شروع کنند . رئیس این گروه تحقیق و ترمیم جسد یکی از بزرگترین دانشمندان فرانسه بنام پروفسور موریس بوکای بود که برخلاف سایرین که قصد ترمیم جسد داشتند،او در صدد کشف راز و چگونگی مرگ این فرعون بود .تحقیقات پرفوسور بوکای همچنان ادامه داشت تا اینکه در ساعات پایانی شب نتایج نهایی ظاهر شد.
پروفسور موریس بوکای در حال آماده کردن گزارش نهایی در مورد کشف جدید (مرگ فرعون بوسیله غرق شدن در دریا و مومیایی جسد او بلافاصله پس از بیرون کشیدن از دریا ) بود که یکی از حضار در گوشی به یادآور شد که برای انتشار نتیجه تحقیق عجله نکند، چرا که نتیجه تحقیق کاملا مطابق با نظر مسلمانان در مور غرق شدن فرعون است.
بقایای نمکی که پس از ساعتها تحقیق بر جسد فرعون کشف شد دال بر این بود که او در دریا غرق شده و مرده است و پس از خارج کردن جسد او از دریا برای حفظ جسد، آن را مومیایی کرده اند .
فرعون
اما مسئله ی غریب و آنچه باعث تعجب بیش از حد پروفسور بوکای شده بود این مسئله بود که چگونه این جسد سالمتر از سایر اجساد باقی مانده است در حالی که این جسد از دریا بیرون کشیده شده است. پروفسور موریس بوکای در حال آماده کردن گزارش نهایی در مورد کشف جدید (مرگ فرعون بوسیله غرق شدن در دریا و مومیایی جسد او بلافاصله پس از بیرون کشیدن از دریا ) بود که یکی از حضار در گوشی به او یادآور شد که برای انتشار نتیجه تحقیق عجله نکند، چرا که نتیجه تحقیق کاملا مطابق با نظر مسلمانان در مورد غرق شدن فرعون است.
ولی موریس بوکای بشدت این خبر را رد کرده و آن را بعید دانست. او بر این عقیده بود که رسیدن به چنین نتیجه ی بزرگی ممکن نیست مگر با پیشرفت علم و با استفاده از امکانات دقیق و پیشرفته کامپیوتری.
در جواب او یکی از حضار بیان کرد که قرآنی که مسلمانان به آن ایمان دارند قصه غرق شدن فرعون و سالم ماندن جثه‌ی او بعد از مرگ را خبر داده است. حیرت و سردرگمی پروفسور دوچندان شد و از خود سوال می‌کرد که چگونه این امر ممکن است با توجه به اینکه این مومیایی در سال 1898م و تقریبا در حدود دویست سال قبل کشف شده است، در حالی که قرآن مسلمانان قبل از 1400 سال پیدا شده است؟ چگونه با عقل جور در می آید در حالی که نه عرب و نه هیچ انسان دیگری از مومیایی شدن فراعنه توسط مصریان قدیم آگاهی نداشته و زمان زیادی از کشف این مسئله نمی گذرد؟
فرعون
موریس بوکای تمام شب به جسد مومیایی شده زل زده بود و در مورد سخن دوستش فکر می کرد که چگونه قرآن مسلمانان در مورد نجات جسد بعد از غرق سخن می‌گوید در حالی که کتاب مقدس آنها از غرق شدن فرعون در هنگام دنبال کردن موسی سخن میگوید اما از نجات جسد هیچ سخنی به میان نمی آورد.. و با خود می گفت آیا امکان دارد این مومیایی همان فرعونی باشد که موسی را دنبال می کرد؟ و آیا ممکن است که محمد هزار سال قبل از این قضیه خبر داشته است؟
او در همان شب تورات و انجیل را بررسی کرد اما هیچ ذکری از نجات جسد فرعون به میان نیاورده بودند. پس از اتمام تحقیق و ترمیم جسد فرعون، آن را به مصر باز گرداندند ولی موریس بوکای خاطرش آرام نگرفت تا اینکه تصمیم به سفر به کشورهای اسلامی گرفت تا از صحت خبر در مورد ذکر نجات جسد فرعون توسط قرآن اطمینان حاصل کند. یکی از مسلمانان قرآن را باز کرد و این آیه را برای او تلاوت نمود:
{فَالْیَوْمَ نُنَجِّیکَ بِبَدَنِکَ لِتَکُونَ لِمَنْ خَلْفَکَ آیَةً وَإِنَّ کَثِیراً مِنَ النَّاسِ عَنْ آیَاتِنَا لَغَافِلُونَ} [یونس:92]
امروز فقط بدن تو را نجات میدهیم تا برای افراد پس از خودت درسی باشد. هر چند خیلی از مردم از آیات ما غافلند...
این آیه او را بسیار تحت تآثیر قرار داد و لرزه بر اندام او انداخت و با صدای بلند فریاد زد: من به اسلام داخل شدم و به این قرآن ایمان آوردم.
موریس بوکای با تغییرات بسیاری در فکر و اندیشه و آیین به فرانسه بازگشت و ده ها سال پیرامون تطابق حقائق علمی کشف شده در عصر جدید با آیه های قرآن، تحقیق کرد و حتی یک مورد از آیات قرآن را نیافت که با حقایق ثابت علمی تناقض داشته باشد. و بر ایمان او به کلام الله جل جلاله افزوده شد (لا یأتیه الباطل من بین یدیه ولا من خلفه تنزیل من حکیم حمید).
حاصل تلاش سالها تحقیق این دانشمند فرانسوی کتابی بود بنام( قرآن و تورات و انجیل و علم بررسی کتب مقدس در پرتو علوم جدید).

مدير مکتب: پسر شما از مکتب  اخراج شده بیایید و دوسیه و لوازمش را تحویل بگیرین
پدر: چرا؟
مدير:در تمام دوره کاريم با چنين چيزي رو به رو نشده بودم
پدر: با چي؟ شما ره به خدا درست حرف بزنين که من م بفهمم. درس نخوانده کسی ره لت و کوب کرده چه کرده ؟ ای  بچه تازه صنف پنجم است یک سال نميشه که مادرشه از دست داده انصاف نیست که اخراجش کنيد او ره ببخشین طفل اس !حالا بچیم کجاست از برای خدا!

مدير: بچه شما _ _ _ بچه شما_ _ _
پدر: بچه من چي؟
مدير: بچه شما در صنف نزد همه همصنفی هایش  به معلمش گفته: معلم صاحب عاشق تان استم .

پدر:اففففففففففففففف
بغضش را فرو ميخورد
پدر:حالا کجاست؟
مدير: پشت دروازه
پدر از اتاق خارج ميشود همه جا را خوب نگاه ميکند اما اثري از پسرش نيست
بلند فریاد میزند سیاوش!!!!!
اما جوابي نميشنود
چشمش به چوکی هاي کنار در ميخورد و بکس مکتب پسرش را انجا ميبيند.
روي بکس روي ورق کتابچه نوشته شده بود:
صدایش ب شبیه صدای مادرم بود.
ببخش پدر

ﻧﯿﻤﻪ شبی تعدادی دوست برای تفریح ﺑﻪ ﻗﺎﯾﻖ ﺳﻮﺍﺭﯼ رفتند.

ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﻮﺍﺭ شدن ﻣﺸﺮﻭﺏ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﺪ،
ﻭﺍﺭﺩ ﻗﺎﯾﻖ ﺷﺪﻧﺪ، ﭘﺎﺭﻭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﭘﺎﺭﻭ ﺯﺩﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺪﺕ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩ ﭘﺎﺭﻭ ﻣﯽ ﺯﺩﻧﺪ .

اننده موتر در دل شب برفی راه را گم کرد, و بعد از مدتی ناگهان موتر اش خاموش شد...
همان جا شروع کرد به شکایت از خدا,
که خدایا پس تو آن بالا چه کار میکنی که به کمک من نمیرسی؟ و از همین قبیل شکایات...
چون خسته بود , خوابش برد
ووقتی صبح از خواب بلند شد,
از شکایت های دیشب اش شرمنده شد,
چون موتر اش دقیقآ نزدیک یگ پرتگاه خطرناک خاموش شده بود و اگر چند قدمی دیگر میرفت امکان سقوط اش بود !
به "خداوند کریم و رحیم" اعتماد داشته باشیم.
اگر خداوند دری را می بندد .
دست از کوبیدنش بردارید .
هر چه در پشت ان بود قسمت شما نبود .
به این بیندیشید که او ان در را بست
چون می دانست ارزش شما بیشتر از ان است.

او به همین ترتیب چند تکه نان خشک خورد و سپس براه افتاد تا از آنجا برود ولی مرد کباب فروش به سرعت از دکان خارج شده دست وی را گرفت و گفت:کجا می روی پول دود کباب را که خورده ای بده.

از قضا ملانصرالدین از آنجا می گذشت جریان را دید و متوجه شد که مرد فقیر التماس و زاری می کند و تقاضا می نماید او را رها کنند. ولی مرد کباب فروش می خواست پول دودی را که وی خورده است بگیرد.

ملا دلش برای مرد فقیر سوخت و جلو رفته به کباب فروش گفت: این مرد را آزاد کن تا برود من پول دود کبابی را که او خورده است می دهم.

کباب فروش قبول کرد و مرد فقیر را رها کرد. ملا پس از رقتن فقیر چند سکه از جیبش خارج کرده و در حال که آنها را یکی پس از دیگری به روی زمین می انداخت به مرد کباب فروش گفت: بیا این هم صدای پول دودی که آن مرد خورده، بشمار و تحویل بگیر.

مرد کباب فروش با حیرت به ملا نگریست و گفت: این چه طرز پول دادن است مرد خدا؟

ملا همان طور که پول ها را بر زمین می انداخت تا صدایی از آنها بلند شود گفت: خوب جان من کسی که دود کباب و بوی آنرا بفروشد و بخواهد برای آن پول بگیرد باید به جای پول صدای آنرا تحویل بگیرد.

مدت ها پیش کشاورز فقیری برای پیداکردن غذا یا شکاری به دل جنگل رفت .هنوز مسیر زیادی را طی نکرده بود که صدای فریاد کمکی به گوشش رسید.
او صدا را دنبال کرد تا به منبع آن رسید و دید که پسر بچه ای در باتلاقی افتاد و آهسته و آرام به سمت پایین می رود. آن پسربچه به شدت وحشت زده بود و با چشمانش به کشاورز التماس می کرد تا جانش را نجات دهد. کشاورز با هزار بدبختی با به خطر انداختن جان خودش بالاخره موفق شد پسرک را از مرگ حتمی و تدریجی نجات دهد و او را از باتلاق بیرون بکشد...

فردای آن روز وقتی که کشاورز روی روی زمینش مشغول کار بود،کالسکه سلطنتی مجللی در کنار نرده های ورودی زمین کشاورز ایستاد .دو سرباز از آن پیاده شدند و در را برای آقای قد بلندی که لباس های اشرافی بر تن داشت ،بازکردند.زمانی که آن مرد با لباس های گران قیمتی که برتن داشت پایین آمد، خود را پدر پسری که کشاورز روز گذشته او را از مرگ نجات داده بود،معرفی کرد. اوبه کشاورز گفت که می خواهد این محبتش را جبران کند وحاضر است در عوض کار بزرگی که او انجام داده،هرچه بخواهد به او بدهد.

کشاورز با مناعت طبعی که داشت به مرد ثروتمند گفت که او این کار را برای رضای خدا وبه خاطر انسانیت انجام داده و هیچ چشم داشتی در مقابل آن ندارد.در همین موقع پسرکشاورز از ساختمان وسط زمین بیرون آمد. مرد ثروتمند که متوجه شد کشاورز پسرس هم سن وسال پسر خودش دارد ،به پیرمردگفت که می خواهد یک معامله با او بکند. مردثروتمند گفت حال که تو پسرم را نجات دادی، من هم پسر تو را مثل پسر خودم می دانم .پس اجازه بده هزینه تحصیل او را در بهترین مدارس ودانشگاهها بپردازم.

کشاورز موافقت کرد وپسرش پس از چند سال از دانشگاه علوم پزشکی لندن فارغ التحصیل شد وبه خاطر کشف یکی از بزرگ ترین ومهم ترین داروهای نجات بخش جهان که پنی سیلین بود،به عنوان یک دانشمند مشهور شناخته شد. آن پسر کسی نبود جز الکساندر فلیمینگ.

چندسال گذشت دست بر قضا پسر مرد ثروتمند به بیماری لاعلاجی مبتلا شد و این بار الکساندر،پسر کشاورز که امروز یک دانشمند برجسته بود با داروی جدیدش بار دیگر جان آن پسر را نجات داد .
جالب است بدانید که آن مرد ثروتمند و نجیب زاده کسی نبود جز لردراندلف چرچیل و پسرش هم کسی نبود جز وینستون چرچیل .
___________________

نكته اصلى كه اين داستان را نشر كردم و ميخواهم شما بدانيد در اين سه جمله است.

(نیت خوب و عمل خوب پاسخش حتماً خوبیست ، نیت بد و عمل بد پاسخ اش حتما بدیست !
خوبی هیچ وقتی راه خود را گم نمی کند)

روزي مردی فقير با ظرفی پر از انگور نزد رسول خدا محمد ( ص ) آمد و به او هدیه داد، رسول الله مبارک ( ص ) آن ظرف را گرفت و شروع كرد
به خوردن انگور، و با خوردن هر دانه انگور تبسمی ميكرد
و آن مرد از دیدن این صحنه خیلی احساس خوشحالی میکرد.
اصحاب بنابه عادت،منتظر بودند كه
پیامبر ( ص ) آنها را در خوردن انگور شريك نمايد.
ولی رسول الله مبارک ( ص ) همه انگورها را خورد و به آنها تعارفی نكرد. آن مرد فقير با خوشحالی فراوان از آنجا رفت.
يكی از اصحاب پرسيد: يا رسول الله ( ص ) ! عادت بر اين داشتيد كه ما را در خوردن شريك ميكرديد!
اما اينبار به تنهائی انگورها را خورديد!؟
پیامبر ( ص ) لبخندی زد و فرمود : ديديد خوشحالی آن مرد را وقتی انگورها را ميخوردم؟
انگورها آنقدر تلخ بود،كه ترسيدم اگر يكی از شما در خوردن تلخی نشان دهد خوشحالی آن مرد به افسردگی مبدل شود.
" اللهم زین أخلاقنا بحق القرآن و محمد و آله "
خدایا! أخلاق ما را به بهترین أخلاقها زینت ده،
بحق قرآن و پیامبرت حضرت محمد<ص>.
منبع：<روضةالمتقین،جلد13>
هیچ وقت دل کسی را نشکن...!

داكترى برای خواستگاری دختری رفت، ولی دختر او را رد کرد و گفت به شرطی قبول میکنم که مادرت به عروسی نیاید!
آن جوان در کار خود ماند و پیش یکی از استادان خود رفت و با خجالت چنین گفت: در سن یک سالگی پدرم مُرد و مادرم برای اینکه خرج زندگیمان را تامین کند در خانه های مردم لباس میشست...

حالا دختری که خیلی دوستش دارم شرط کرده که فقط بدون حضور مادرم حاضر به ازدواج با من است. نه فقط این، بلکه این گذشته مادرم مرا خجالت زده کرده است. به نظرتان چکار کنم!!

استاد به او گفت: از تو خواسته ای دارم به منزل برو و دست مادرت را بشور، فردا به نزد من بیا برايت میگم چکار کنی.

جوان به منزل رفت و اینکار را کرد ولی با حوصله دستای مادرش را در حالی که اشک بر بر چشم هایش سرازیر شده بود انجام داد..

زیرا اولین بار بود که دستان مادرش درحالی که از شدت شستن لباسهای مردم چروک شده و تماماً تاول زده و ترک برداشته اند را دید ، طوری که وقتی آب را روی دستانش میریخت از درد به لرز میفتاد. پس از شستن دستان مادرش نتونست تا فردا صبر کند و همان موقع به استاد خود زنگ زد و گفت: ممنونم که راه درست را برايم نشان دادی!

(من مادرم را به امروزم نمیفروشم، چون او زندگی اش را برای آینده من تباه کرد)

من یک یهودی هستم و افتخار می کنم شما به چی افتخار می کنید؟؟؟

وقتی که هر دو از موتر های شان که حالا تبدیل به آهن قراضه شده بیرون میاین آن خانم بر میگرده میگه: آه شما چه مرد جالبی هستید! ببینید چه بروز موتر های ما آمده! همه چیز داغدار شده ولی ما سالم هستیم. این باید نشانه ای از طرف خدا باشه که اینطوری با هم ملاقات کنیم و ... زندگی مشترکی را با صلح و صفا آغاز کنیم!

مرد با هیجان پاسخ میگه: "بله کاملا با شما موافقم این باید نشانه ای از طرف خدا باشه!" بعد آن زن ادامه میدهد و میگه: "ببین یک معجزه دیگه، موتر من کاملا داغدار شده ولی این شیشه بوتل شراب سالم است. مطمئنا خدا خواسته که این شیشه شراب سالم بمانه تا ما این تصادف خوش یمن را جشن بگیریم.

بعد زن بوتل را به مرد میده، مرد سرش را به علامت تصدیق تکان میده و سر بوتل را باز میکنه و نصف بوتل رو مینوشد بعد بوتل را برمیگرداند به زن، زن سر بوتل را می بندد و بوتل را برمیگردانه به مرد. مرد میگه شما نمینوشید؟ زن در جواب میگه: نه، فکر کنم وقتش است که منتظر پولیس باشم.

شب سردی بود. پیرزنئ بیرون میوه فروشی نگاه به مردمی که میوه می خریدن میکرد. شاگرد میوه فروش پاکت های میوه را داخل موتر مشتری ها می گذاشت و انعام می گرفت. پیرزن باخودش فکر می کرد چی می شد او می توانست میوه بخرد ببرد خانه. رفت نزدیکتر. چشمش افتاد به جعبه چوبی بیرون دوکان که میوه های خراب و گندیده داخلش بود.

با خودش گفت چه خوب است سالم ترهارا ببرد خانه، می توانست قسمت های خراب میوه ها را جدا کند و بقیه را بدهد به بچه هایش. هم اسراف نمی شد هم بچه هایش شاد می شدن.
بسیار خوشحال شد. دیگر سردش نبود! پیرزن رفت نزديك ، جعبه میوه، تا دستش را برد داخل جعبه شاگرد میوه فروش گفت: دست نزن مادر! بخيز برو دُنبال کارت! پیرزن زود بلند شد. خجالت کشید. چند تا از مشتریها نگاهش کردند. دوباره سردش شد. راهش را گرفت رفت...

چند قدم دور شده بود که یک خانمی صدائش زد: مادر جان… مادر جان! پیرزن ایستاد… برگشت و به زن نگاه کرد! خانم جوانی لبخندی زد و گفت اینا را برای شما گرفتم! سه تا پلاستیک دستش بود پر از میوه… کیله ومالته و انار...پیرزن گفت: تشکر دختر جان من فقیر نیستم !خانم جوان گفت : اما من مستحقم مادر من. مستحق داشتن شعور انسان بودن و به هم نوع توجه کردن. اگر نگیری دلمرا شکستی! خانم جوان منتظر جواب پیرزن نماند، میوه ها را داد دست پیرزن و دور شد.

پیرزن هنوز ایستاده بود و رفتن خانم جوان را نگاه می کرد. قطره اشکی که داخل چشمش جمع شده بود غلتید روی صورتش، دوباره گرمش شده بود، با صدای لرزانی گفت: پیر شی مادر…. پیر شی!

(اه قربان انسان هاي كه انسانيت در وجودشان است)

چوپانى به مقام وزارت رسید. هر روز بامداد بر مى خاست و كلید بر مى داشت و درب خانه پیشین خود باز مى كرد و ساعتى را در خانه چوپانى خود مى گذراند. سپس از آنجا بیرون مى آمد و به نزد امیر مى رفت.

شاه را خبر دادند كه وزیر هر روز صبح به خلوتى مى رود و هیچ كس را از كار او آگاهى نیست. امیر را میل بر آن شد تا بداند كه در آن خانه چیست. روزى ناگاه از پس وزیر بدان خانه در آمد. وزیر را دید كه پوستین چوپانى بر تن كرده و عصاى چوپانان به دست گرفته و آواز چوپانى مى خواند.

امیر گفت: اى وزیر ! این چیست كه مى بینم ؟ وزیر گفت : هر روز بدین جا مى آیم تا ابتداى خویش را فراموش نكنم و به غلط نیفتم ، كه هر كه روزگار ضعف به یاد آرد ، در وقت توانگرى ، به غرور نغلتد .

امیر ، انگشترى خود از انگشت بیرون كرد و گفت : بگیر و در انگشت كن ؛ تاكنون وزیر بودى، اكنون امیرى .....

در آیه 5 سوره فاطر آمده است:

بله ، هرکه هستی باش ،چوپان، وزیر یا وکیل، ولی توجه داشته باش :
فَلَا تَغُرَّنَّكُمُ الْحَیَاةُ الدُّنْیَا .....
زندگی دنیا شما را نفریبد ...

حکایتی از زبان حضرت مسیح (ع) نقل می کنند که بسیار شنیدنی است. می گویند او این حکایت را بسیار دوست داشت و در موقعیت های مختلف آن را بیان میکرد. حکایت این است :
مردی بود بسیار متمکن و پولدار. روزی به کارگرانی برای کار در باغش نیاز داشت. بنابراین ، پیشکارش را به میدان شهر فرستاد تا کارگرانی را برای کار اجیر کند. پیشکار رفت و همه ی کارگران موجود در میدان شهر را اجیر کرد و آورد و آن ها در باغ به کار مشغول شدند. کارگرانی که آن روز در میدان نبودند ، این موضوع را شنیدند و آنها نیز آمدند. روز بعد و روزهای بعد نیز تعدادی دیگر به جمع کارگران اضافه شدند. گر چه این کارگران تازه ، غروب بود که رسیدند ، اما مرد ثروتمند آنها را نیز استخدام کرد.

شبانگاه ، هنگامی که خورشید فرو نشسته بود ، او همه ی کارگران را گردآورد و به همه ی آنها دستمزدی یکسان داد. بدیهی است آنانی که از صبح به کار مشغول بودند ، آزرده شدند و گفتند : (( این بی انصافی است. چه می کنید ، آقا ؟ ما از صبح کار کرده ایم و اینان غروب رسیدند و بیش از دو ساعت نیست که کار کرده اند. بعضی ها هم که چند دقیقه پیش به ما ملحق شدند. آن ها که اصلاً کاری نکرده اند)). مرد ثروتمند خندید و گفت : (( به دیگران کاری نداشته باشید. آیا آنچه که به خود شما داده ام کم بوده است؟)) کارگران یک صدا گفتند : (( نه ، آنچه که شما به ما پرداخته اید ، بیش تر از دستمزد معمولی ما نیز بوده است. با وجود این ، انصاف نیست که اینانی که دیر رسیدند و کاری نکردند ، همان دستمزدی را بگیرند که ما گرفته ایم.( مرد دارا گفت : (( من به آنها داده ام زیرا بسیار دارم. من اگر چند برابر این نیز بپردازم ، چیزی از دارائی من کم نمیشود. من از استغنای خویش می بخشم. شما نگران این موضوع نباشید. شما بیش از توقع تان مزد گرفته اید پس مقایسه نکنید. من در ازای کارشان نیست که به آنها دستمزد می دهم ، بلکه می دهم چون برای دادن و بخشیدن ، بسیار دارم. من از سر بی نیازی ست که می بخشم.))

مسیح گفت : (( بعضی ها برای رسیدن به خدا سخت می کوشند. بعضی ها درست دم
غروب از راه می رسند. بعضی ها هم وقتی کار تمام شده است ، پیدایشان می شود. اما همه به یکسان زیر چتر لطف و مرحمت الهی قرار می گیرند.))
شما نمی دانید که خدا استحقاق بنده را نمی نگرد ، بلکه دا رائی خویش را می نگرد. او به غنای خود نگاه می کند ، نه به کار ما. از غنای ذات الهی ، جز بهشت نمی شکفد. باید هم این گونه باشد. بهشت ، ظهور بی نیازی و غنای خداوند است. دوزخ را همین تنگ نظرها برپا داشته اند. زیرا اینان آنقدر بخیل و حسودند که نمیتوانند جز خود را مشمول لطف الهی ببینند.

سم الله...

مردی داشت گوسفندی را از موتر پایین می آورد تا آن را برای روز عید قربانی کند گوسفند ازدست مرد جدا شد و فرار کرد.
مردشروع کردبه دنبال کردن گوسفند تا اینکه گوسفند وارد خانه یتیمان فقیری شد.